Anne Frank Huis
Een bijzondere ervaring
Door Francis Ter Horst
Soms zie je iets voorbijkomen op de sociale media en denk ik daar wil ik bij zijn. Wetende dat het veel energie zal kosten maar ook dat het de moeite waard zal zijn. Wat ben ik blij dat ik de keuze heb gemaakt om energie vrij te maken om naar Amsterdam te reizen samen met mijn man.
Het Anne Frank huis, ruim 30 jaar geleden al eens geweest toen ik nog kon zien. Wat ik mij herinnerde was file lopen in een bijna claustrofobische ruimte. En nu werd daar door het Anne Frank huis een speciale rondleiding georganiseerd voor mensen met een visuele beperking. Samen met mijn man me opgegeven. Wat fijn dat hij mee kon. Daardoor kon mijn lieve Claire (blindengeleidehond) thuis blijven. Want ik zag voor haar toch wel een grote uitdaging om de trappen van het achterhuis op te gaan.
In de week voorafgaand aan het bezoek kregen we al een zeer uitgebreide mail met alle informatie en de planning van de middag. En toen we daar aankwamen, stonden er inderdaad al medewerkers van het Anne Frank huis ons op te wachten. Gelukkig waren we voor hen ook goed herkenbaar aan de rood-witte stok, haha. Binnen stond al een groep te wachten en na het betalen van het kaartje gingen we naar een soort leslokaal. Daar was een maquette van het museum. Hierdoor kreeg ik al een beetje beeld van de indeling, want in 30 jaar is er veel veranderd. Ook konden we een replica van het dagboek voelen, de roeimedaille van Margot en de tandartsboor.
Voordat het programma echt van start ging, stelden de medewerkers zich even voor. Compleet met een beeldbeschrijving van zichzelf.
Gedurende drie kwartier kregen we het verhaal van Anne te horen. Verteld door Alexander. ook liet hij beeldfragmenten met geluid uit de film zien. Maar voordat hij die film startte elke keer een duidelijke uitleg wat er in het stukje film te zien was. Mijn man die alle boeken heeft gelezen, hoorde toch weer nieuwe dingen. Super fijn om in alle rust het verhaal te kunnen horen. En complimenten voor Alexander die rustig en duidelijk sprak. Daarna was het tijd om het museum zelf in te gaan. Gewapend met een audiokastje voor de toer. Om de juiste punten te vinden had ik wel wat hulp nodig van mijn man. Maar ook de vijf medewerkers die mee liepen waren hier zeer behulpzaam in. Via de audiotour krijg je veel informatie en de medewerkers vulden dat aan met beeld beschrijvingen van wat er te zien was. Ook fijn voor mijn man die dit nu eens niet op zich hoefde te nemen bij een museumbezoek.
Ik was al snel mijn oriëntatie kwijt in zo een oud Amsterdams pand met gangen en bochten. Maar gelukkig hadden ook de zienden onder ons hier last van. Doordat het museum de tijdsblokken voor andere bezoekers had afgesloten was het heerlijk rustig, wat voor mij persoonlijk erg prettig is als ik me door onbekende ruimtes moet verplaatsen. Wij waren echter zo aan het uitlopen in tijd dat op een gegeven moment de andere bezoekers ons inhaalde. Maar zo fijn dar de medewerkers dan gelijk een seintje naar hun collega’s bij de balie doen dat bezoekers er even op gewezen worden dat wij daar nog lopen en ze daar dus rekening mee kunnen houden.
En dan kom je uiteindelijk bij de boekenkast. De originele boekenkast staat achter glas maar speciaal voor ons wat dat even opzij geschoven zodat wij konden voelen aan de kast. Hoe bijzonder is dat? Op dit moment was ik ook erg blij dat Claire thuis in haar mand, of zal het de bank zijn geweest, lag. Want we hadden al wat uitdagende trappen gehad en blijkbaar over glasplaten moeten lopen. Maar ik denk dat zij de steile trappen het achterhuis in, niet had goedgekeurd als veilig voor mij. Het was een flinke uitdaging en best spannend maar met hulp van de medewerkers en begeleiders lukte het iedereen om boven te komen. En ook al zie ik niet meer goed hoe groot de ruimte is, toch voel je hoe krap dit moet zijn geweest. De leegte in de ruimtes omdat alles door de Duitsers is meegenomen nadat de onderduikers zijn ontdekt. Dat doet iets met mij. Ik voel de angst en het verdriet. Het raakt me.
Persoonlijk vond ik het erg jammer dat de groep niet even volledig stil kon zijn zoals meerdere malen werd gevraagd. Om te kunnen voelen hoe het geweest moet zijn geweest als je geen geluid kunt maken omdat het risico te groot is dat iemand je hoort.
Vanuit het achterhuis liepen we weer verder door het museum over de route. Via de audiotour kregen we nog meer informatie over de oorlog om uiteindelijk in de dagboekzaal uit te komen. Hier liggen de originele dagboeken, voor mij niet te zien achter het glas. Maar mijn man was onder de indruk.
Daarna sloten we dit bijzondere bezoek af in het museumcafé met een drankje. Mochten we feedback formulieren invullen, of die konden gemaild worden als dat handiger was om in te vullen.
Ik wil de medewerkers van het Anne Frank huis bedanken voor deze bijzondere ervaring. Wat goed georganiseerd.
Het pand zelf is absoluut niet goed toegankelijk, maar dat kun je ook niet verwachten van een oud grachtenpand. Maar door de medewerkers maakt dit voor mij totaal niet uit. Het was duidelijk dat zij wisten wat ze deden en hoe ze konden helpen. Zonder mij daarbij het gevoel te geven dat ik extra hulp nodig had. En dat is heel erg fijn en mag wel eens gezegd worden. We waren gewoon een groep bezoekers die een privé rondleiding kregen. Zo voelde het tenminste voor mij.
In de toekomst gaan ze meer van dit soort rondleidingen organiseren voor mensen met een visuele beperking. En ik kan je aanraden om je aan te melden en heen te gaan.
Francis Ter Horst-Lotterman