Dineren bij kaarslicht
Een avond uit in en sfeervol restaurant, wie kijkt daar niet naar uit? Heerlijk eten met misschien een glas wijn erbij, daar kan je zo van genieten. Het restaurant zoek je uit op de soort keuken zoals Chinees, Italiaans of Grieks. Of je baseert je keuze op het feit dat iemand anders heeft verteld dat het er zo goed is. Er is voor iedereen wel een passend restaurant te vinden.
De menukaart kan misschien wat frustraties opleveren als je niet kan kiezen, of omdat je het niet kan lezen omdat er te weinig licht is, de lettertjes te klein zijn, of omdat je blind bent. Sommige restaurants hebben een braille menukaart, maar die zijn nog op één hand te tellen. Maar als je uiteindelijk je keus hebt gemaakt, kan het genieten beginnen. Dineren bij kaarslicht, romantisch hoor!
Kaarsen, in ieder restaurant branden ze eigenlijk wel, maar voor slechtzienden zou dàt best eens de frustratie van de avond kunnen zijn, en niet de onleesbare menukaart. Het gedempte licht in een restaurant wat ervoor zorgt dat je kaarsjes goed ziet, is nog niet eens het probleem, het flakkerende licht zelf zijn de bron van irritatie. Als je nog maar beperkt het verschil tussen licht en donker of contrast kan onderscheiden, kun je je voorstellen dat zo’n fel flikkerend vlammetje continue de aandacht vraagt en misschien wel irriteert. En alles wat er omheen te zien is, wordt in het donker eromheen opgezogen, het felle licht is alles wat ze nog zien. Een ander bijkomend probleem kan zijn dat iemand zich eraan brandt. Men ziet bijvoorbeeld het zoutvaatje staan en focust zich volledig op dat object om het zelf te kunnen pakken. Dat men daarbij de arm over het kaarsje reikt, wordt totaal over het hoofd gezien, met pijnlijke gevolgen. Het kaarsje gaat dan ook uit op tafel, dat is wel zo prettig.
Als het hoofdgerecht wordt opgediend, begin je al te watertanden bij de aanblik. Een prachtig opgemaakt bord met al het lekkers dat je hebt uitgezocht. Onbewust bekijk je wat er op je bord ligt en ervaar je een sensatie door de verschillend gekleurde ingrediënten en de vormen. Zodra je gaat eten, zal die worden aangevuld met alle uiteenlopende smaken. Voor slechtzienden begint de sensatie dan eigenlijk pas. Afhankelijk van hoe goed iemand ziet, gaat de verkenning van wat er op het bord ligt op de tast en pas bij de eerste hap begint de reis van herkenning van de ingrediënten. Een hele uitdaging maar wel een waarvan een chef-kok zou kunnen genieten. Dit is een gast die hem beoordeelt op zijn kwaliteit van koken, de kunst van het combineren van de smaken, en niet op hoe het eruit ziet. Natuurlijk wil het oog ook wat, maar of je nu goed kunt zien of niet, het draait uiteindelijk allemaal om de smaak. En die is bij slechtzienden misschien toch net wat beter dan bij ons. En maakt het dan nog uit of er een kaars brandt of niet? Het gaat toch om het eten?