Kokerkoken
Blind voor één dag
En dan ineens is de wereld een stuk kleiner, niet groter dan een koker. De omgeving kun je niet meer opnemen in 1 oogopslag. De ene oogopslag is niet meer dan het eind van de straat, de bovenkant van een deur of het gezicht van de persoon die voor je staat. Iemand zoeken in de ruimte lukt niet door even rond te kijken. Ik voel me vreemd als ik de kamer afscan, op zoek naar diegene waar ik de wijn voor ingeschonken heb. Ookal is nog niet iedereen aanwezig, ik overzie het nu al niet meer.
Om 13.00 uur begon mijn Blind voor 1 dag uitdaging en zette ik mijn kokervisie bril op terwijl ik een magazine zat te lezen. In 1 seconde was mijn blikveld teruggebracht naar 1 kleine ronde ruimte met zwarte omlijsting. Pas met het magazine op armlengte afstand, was de hele pagina zichtbaar. Lezen is niet meer zo eenvoudig met het magazine op tafel. Tijd om de geleidenstok ter hand te nemen en de supermarkt op te gaan zoeken. De boodschappen voor het toetje voor het blind voor 1 dag diner moeten nog worden gehaald. Met mijn mamabuddy aan de arm en de geleidenstok in de arm gaan we op pad. De weg is bekend en in de verte kijken gaat prima. Maar oh wat zijn de tegels van de stoep ongelijk, en na een klein stukje lopen is mijn geleidenstok een stuk korter geworden. Bij elke tik van een stoeptegel zakt de telescoopsluiting iets in en is de stok al gauw weer op zijn kleinste formaat.
Boodschappen doen en aan de slag
Buiten wat rare blikken in de supermarkt, zijn de boodschappen snel gevonden. De kassiere weet niet wat ze met me aan moet en voor ik het weet heb ik de bon en de techplaatjes al in mijn hand. De vraag of ik die wel wil hebben durft ze overduidelijk niet te stellen. Tijd om naar huis te gaan om het dessert te bereiden.
In mijn eentje lukt het prima om onder het toeziend ook van mijn mamabuddy de eieren te scheiden en de amandelen te roosteren. Ik heb de tips vanuit de doelgroep goed onthouden; een afvalbakje binnen handbereik en gebruik je neus want je kunt maar 1 pan tegelijk in de gaten houden. Geen idee wat er om me heen allemaal gebeurd, maar ik krijg het prima voor elkaar om 20 glaasjes te vullen met tiramisu.
Het bezoek druppelt binnen
Om 17.30 uur verschijnen de eerste gasten en verandert daarmee ook mijn beleving. Waar ik me in middag nog prima kon redden merk ik nu dat het missen van het omgevingsbeeld me parten gaat spelen. Vrienden die ineens vanuit het niets in je gezichtsveld verschijnen, mensen die tegen je praten terwijl je ze niet kan zien, en al helemaal als je op zoek bent naar iemand die de ruimte heeft verlaten. Ik ben blij als iedereen aan tafel zit en ook zij een simulatiebril op zetten. De verbazing over de beperking die een oogaandoening je geeft slaat in als een bommetje. Zo zie je toch helemaal niets? Ik heb het idee dat ik alleen zit aan tafel, maar hoor iedereen wel. Woh, dat je dit altijd zou zien lijkt me echt super irritant.
Zo kan je toch niet eten?
En ook ik merk wederom een verandering. Mijn wereld lijkt kleiner te zijn geworden op het moment dat het drukker wordt in mijn omgeving. Ik heb het gevoel dat de koker kleiner is geworden en ik steeds minder zie. Maar de bril is nog hetzelfde. Ik besef me hoe moeilijk het moet zijn om met kokervisie in een grote groep of drukke omgeving te moeten zijn. Alle impulsen die je krijgt buiten je gezichtsveld, maken dat je nog minder ziet dan je al deed.
Elvera blikt terug
Ik mag niet zeggen dat het meeviel, want dan lijkt het of allemaal zo erg niet is. Maar het viel me niet tegen, in de zin dat ik me op het ergste had voorbereid. Blind voor 1 dag voor het goede doel was de uitdaging die ik wilde aangaan. Niet alleen om geld op te halen voor het goede doel, maar zeker ook om dichter bij de belevingswereld van mijn doelgroep te komen. En omdat ik geen “normale” dag wilde beleven legde ik mezelf de extra uitdaging op om een diner voor 20 man te organiseren. Ik had die keus om het mezelf moeilijk te maken. Maar wat als het geen kus is, maar dagelijkse kost? Respect, dat is wat ik vandaag nog meer heb gekregen voor de mensen die hier dagelijks mee te maken hebben. Respect!