Nederlands Mijnmuseum
Mijnmonument Oranje-Nassau I
– Francis ter Horst
Samen met mijn vriendin was ik een weekend in Zuid- Limburg en dan kan een bezoek aan een mijnbouw museum natuurlijk niet ontbreken. We wilden graag iets meekrijgen van de lokale cultuur. Onze keuze was gevallen op het mijnbouw museum in Heerlen. Hier gaat het om twee verschillende locaties. Wij kozen voor het Mijnmonument Oranje Nassau 1. Dit is niet de hoofd locatie. Maar na even gebeld te hebben, bleek hier van alles aangeraakt te mogen worden, iets wat op de hoofdlocatie niet het geval is.
Het mijnmonument is alleen het eerste weekend van de maand open dus dat kwam voor ons mooi uit. Omdat mijn blindengeleidehond Claire een weekendje vrijaf had moest ik het met stok en de arm van Elvera doen. Maar dat was voor dit bezoek prima.
Toen wij aankwamen was net de rondleiding begonnen en werd ons gezegd te haasten om bij de groep aan te sluiten. Best een dingetje als je het niet goed ziet en dan opeens in een groep binnenvalt. Omdat de gids al aan het vertellen was kon Elvera mij niet meer uitleggen in wat voor ruimte we ons bevonden en wat er om mij heen te zien was. Ik merkte aan mijzelf dat dat wat onhandig voelde. En je wilt ook niet door het verhaal van de gids heen gaan vragen stellen. Dus van het eerste gedeelte heb ik niet zo heel veel mee gekregen. Ik was toch nog druk in mijn hoofd bezig met oriënteren en wat er dan te zien zou kunnen zijn.
Toen we door gingen naar het volgende punt kon Elvera gelukkig even snel wat beeldbeschrijvingen aan mij geven waardoor het voor mij duidelijker werd waar we terecht waren gekomen.
Door alle haast van het aansluiten bij de groep en daarvoor een autorit van twee uur merkte ik ook dat een wc bezoekje geen overbodige luxe zou zijn. Het bleek dat deze niet binnen was dus aan de arm van Elvera gingen we buiten op zoek naar de wc of toch bosjes?
Er bleek een portable toilet gebouwtje buiten te staan. Prima om gebruik van te maken maar wel fijn als er iemand even met je mee kan kijken waar het staat en waar de ingang is. Zelfstandig had ik dit nooit kunnen vinden. Ook met hond denk ik niet dat we dit hadden herkend als wc. Na dit avontuur hebben we ons weer snel bij de groep aangesloten.
Ondertussen was de gids zo ver in zijn verhaal dat het tijd was om naar de eerste verdieping te gaan. Omdat hier geen lift in het gebouw is moet je met een trap naar boven. Ik was zonder geleidehond en dan blijft trap lopen toch wel spannend. Doordat ik zonder hond was heb ik ook niet goed opgelet of dit nu een stenen of stalen trap was. Mocht je dus met jouw geleidehond gaan is het denk ik handig om vooraf even na te vragen bij het museum. Claire van mij gaat namelijk een stalen open trap niet op en dat zou betekenen dat ik alleen de beneden zaal had kunnen bezoeken.
Boven ging de gids weer verder met zijn enthousiaste verhaal. Mooi om te horen hoe trots hij is op de geschiedenis van zijn Limburg. Maar ook ziet dat het veel leed heeft gebracht en hoe zwaar het leven toen kon zijn. Afhankelijk of je tot een mijnwerkers familie behoorde of dat je het geluk had in een gezin op te groeien die een hogere functie hadden en daardoor meer aanzien. Bijzonder om te horen dat dat in Nederland dus ook zo werkte. En niet eens zo heel lang geleden.
Elvera en ik besloten na het verhaal van de gids iets achter de groep aan te gaan lopen. Zo kon zij mij beeldbeschrijvingen geven en kon ik ook aan een aantal dingen voelen om een duidelijk beeld te krijgen. Zo heb ik nog een drilboor kunnen optillen. Best te doen om dat zo staand even op te pakken. Maar wat zwaar, en je zal dan maar een hele dag op je rug in een kleine mijnschat liggen en boven je hoofd moeten boren. Hoe dan?
Vervolgens gingen we nog een trap omhoog om naar de liftschacht te kijken. Gelukkig kon ik ook hier weer wat voelen. Al schrok ik me wel te pletter toen de gids opeens de bellen van de lift liet afgaan. Die zag ik niet aankomen. Met deze bellen kon in een soort morsetaal gecommuniceerd worden met de mannen onder de grond.
Na het bezoek aan deze verdieping zijn we weer naar beneden gegaan. Er was nog een tweede gebouw waar de groep heen ging. Voor mij was het genoeg geweest. Ik merkte dat de onrustige start van ons bezoek meer energie had gekost als dat ik wil toegeven. Zonder geleidehond trappen op en af lopen is ook intens. We zijn dus even buiten bij de picknick tafel gaan zitten om bij te komen. Hier kon Elvera in alle rust ook het gebouw aan mij beschrijven. Omdat er geen horeca op deze locatie is hebben wij besloten om op te zoek gaan naar een mooi plekje voor thee en lunch. De hoofdlocatie hebben we maar even gelaten.
Wat mij betreft is dit echt wel een interessant museum over de geschiedenis van de mijnbouw in zuid Limburg. Maar het museum zelf is nog niet ingesteld op bezoekers met een visuele beperking. De verhalen van onze gids waren beeldend maar in een grote groep voor mij soms lastig te volgen. Onze gehaaste aankomst maakte het er ook niet makkelijker op.